DESEM Kİ

DESEM Kİ

Desem ki sen yalnızlığım, sen eşim,
Gurbet ellerde döktüğüm gözyaşım,
Hayallerim, ekmeğim, aşım,
Üzerine bereket ektiğim toprağımsın.
Ay ışığımsın geceleri gönlümü aydınlatan,
Hasret damlalarımsın, tüm bedenime yayılan.
Gözlerimsin, nemli kapakların ardından mahsun bakan,
Ellerimsin, içlerinde sıcaklığını ve kokunu hala taşıyan.
Yüreğimsin, sana atan, sana çarpan, sende duran,
Ruhumsun, bedeninden uzakta, anlamsız yaşayan.
Ateşimsin, damarlarımda kor olmuş akan,
Şimşeğimsin, zifiri karanlık beynimin, ücralarında çakan.
Yağmurumsun, korumu küle döndüren,
Coşan selimsin, kirimi alıp götüren.
Desem ki, sen ben'sin ben de sen,
Canım da sen, kanım da sen, ömrüm de sen.
Desem ki, gülümsün aşk bahçemde beslediğim,
Soldurmaktan korktuğum, gözyaşlarımla suladığım.
Canımda büyüttüğüm, kanımda dirilttiğim,
Yaşam nefesim diye, ciğerlerime çektiğim.
Desem ki, sen eşim, sen aşım,
İlkbaharım, yaz'ım, kış'ım,
Sen dünya bakışım, gayem,
Sağım, solum, hicanda payem.
Desem ki, sen gelen gidenim, arayan soranım,
Aşk cehenneminde yakanım, hesap soranım.
Bil ki sen ben'sin, ben de sen,
Bilmem ki acep, daha ne söylesem...